Dyshime dhe përgjigje rreth Xhihadit

Disa të pësuar shpirtërisht dhe mentalisht nga bijtë e muslimanëve nxisin dyshime, të ndikuar nga presioni i ngjarjeve dhe nga sulmet e orientalistëve, për të thënë se xhihadi në Islam është obliguar vetëm për mbrojtjen e vetës dhe vendit, e jo për t'i detyruar njerëzit në fe me anë të shpatës dhe çlirmit të vendeve jomuslimane.

     Ky dyshim është shfaqur në vitet e fundit, në veçanti në ditët e sotme pas sulmeve krishtero-çifute nëpër vendet muslimane me arsye se po e luftojnë terorizmin.

        Kjo i ka shtyrë disa prej bijëve të muslimanëve - fakeqësisht disa nga ata janë thirësa në islam-  të përqëndrohen në atë se Islami është fe e tolerances, paqës, dashurisë ndaj njerëzve, e nuk është fe e terorizmit, e luftës, e ashpërsisë ndaj mosbesimtarëve. Ata vazhdimisht recitojnë ajetët dhe hadithet, në të cilat përmendet toleranca, falja, paqja. Mirëpo, në anën tjetër menjanojnë tekstet, në të cilat përmendet xhihadi kundër mosbesimtarëve, ashpërsia me ata, që feja të jetë vetëm për All-llahun, të pranojnë Islamin ose të japin xhizjen të nënçmuar.
        Për t'u përgjigjur këtij dyshimi do t'i paraqes dy përgjigje, njërën sipërfaqësore kurse tjetrën detalisht.

        Përgjigja sipërfaqësore:
        Shkaqet që nxisin xhihadin dallojnë nga shkaqet që nxisin luftërat për të arritur vetëm sundimin. Xhihadi në Islam është obliguar për ngritjen e fjalës së All-llahut dhe që ajo të triumfojë në çdo vendë.
        Kur muslimanët fuqizohen i obligohet atyre të përhapin udhëzimin e All-llahut në gjithë botën. Mos të mbesë asnjë vend, në të cilin mbisundon mosbesimi përveç se ta çlirojnë dhe ta ngrisin fjalën e besimit të pastër. 
        Nëse ata nuk posedojnë fuqi atëherë së paku të mbrojnë vendet e tyre që i kanë në dorën e tyre e mos të lejojnë të ngritet aty bindjet e kufrit, e të sporvohen njerëzit në fenë e tyre. Por, ata ndërkohë duhet të pregaditen për xhihadin ofensiv dhe çlirues. Bazuar në këtë qëllim të pastër të xhihadit bie poshtë të gjitha rezolutat e OKB-së mosbesimtare, të ashtuquajturat të drejtat e njerëzve në respektimin e kufijve, për paqe të përherëshme, për bashkëjetesë mes popujve me fe të ndryshme dhe liris së besimit për të gjithë njerëzit.

        Përgjigja detale:
        Na mjafton të përmendim atë që e ka shkruar dora e thirrësit muxhahid, Sejjid Kutubit - All-llahu e mëshiroftë- në librin e tij: “Fi Dhilalil Kur’an” pasi nuk kam gjetur dike tjetër - bazuar në leximin tim të mangët - se ka folur në këtë temë të rendësishme me krenari dhe qartësi siç ka folur ky njeri, All-llahu e mëshiroftë!
        Në vazhdim do të përmendi pjesë nga përgjigja e tij dhënë këtyre njerëzve.
        Thotë: “Ata që kërkojnë të gjejnë vetëm shkaqet mbrojtëse në lëvizjet e shtrirjes së Islamit, janë të ndikuar nga sulmet e orientalistëve, në kohën që Islamit nuk i ka mbetur fuqi. Andaj, kërkojnë arsyetime letrare për xhihadin në Islam.
        Shtrirja e Islamit nuk ka nevojë për më shumë arsyetime letrare sesa vetë arsyetimet që kanë bartë tekstet Kur’anore.
        Thotë Allahu i madhëruar: "Thuaju atyre që nuk besuan, në qoftë se ndalohen (nga rruga e gabuar dhe besojnë) do t’u falet e kaluara e tyre, por nëse i kthehen atij (mosbesimit), atëherë shembujt (e të ndëshkuarve) para tyre tashmë kanë paraprirë (si këshillim për ta). 39. Dhe luftoji ata derisa të mos ketë më Fitneh (mosbesim, politeizëm) dhe feja e adhurimi të jetë plotësisht vetëm për Allahun. Por nëse ata ndalohen (nga adhurimi i të tjerëve në vend të Allahut), atëherë padyshim që Allahu është Gjithëvëzhgues për çdo gjë që ata bëjnë. 40. Dhe në qoftë se ata nuk pranojnë, atëherë dije se Allahu është Meula (Zot, Mbrojtësi, Mbështetësi) për ty. Sa Meula i Shkëlqyer dhe sa Ndihmues i Shkëlqyer!" [El-Enfal, 38-40]
        Arsyetimet se vetëm All-llahu meriton të adhurohet në tokë, se rruga e Tij duhet realizohet në jetën e njerëzve, të përndjeken djajt dhe metodoligjit djallëzore, të rrënohet pushteti njerëzor që ka skllavëruar njerëzit, sepse njerëzit janë robër vetëm të All-llahut, se askujt nuk i takon të gjykojë askend nga robërit e All-llahut me pushtetin dhe ligjin e tij të krijuar nga epshet dhe mendja e tij. Dhe kjo mjafton duke pranuar parimin: “Nuk ka dhunë në fe”, që nënkupton se nuk detyrohen njerëzit të përqafojnë besimin Islam pasi të jenë liruar nga pushteti i njeriut dhe të jet pranuar parimi, se pushteti i takon All-llahut dhe se feja është vetëm për All-llahun.
        Këto janë arsyetimet e çlirimit të përgjithshëm të njeriut në tokë, me nxjerrjen e njerëzve nga robëria e njerëzve në robërin e All-llahut të vetëm. Ky si arsyetim do të ishte i mjaftushëm.
        Me këto arsyetime luftëtarët musliman e arsyetonin xhihadin. Askush nga ata nuk është pyetur se çka e ka nxjerrur atë në xhihad e ai të jetë përgjigjur se kemi dalur që ta mbrojmë atdheun tonë, apo kemi dalur për të penguar sulmin e Persianëve ose Bizantinëve ndaj nesh! Apo kemi dalur të zgjerojmë kufijtë tanë dhe të fitojmë plaçkë lufte!
        Mirëpo, përgjigjeshin siç u përgjigjen Rib’iij ibn Amir, Hudhejfe ibn Muhsin, Mugire ibn Shu’beh –All-llahu qoftë i kënaqur me ata- para Rustemit, komandantit të Persianëve në Kadisije, kur ai i pyeti një nga një, tri ditë me radhë, para betejes: Çka u ka nxjerrur që të luftoni kundër nesh? Përgjigjeshin: “All-llahu na ka dërguar për t'i nxjerrur njerëzit nga robëria e njerëzve në robërin e All-llahut të Vetëm, nga ngushtësia e kësaj bote në gjerësin e saj, nga padrejtësia e feve në drejtësin e Islamit. E dërgoi All-llahu të dërguarin e tij me fen e Tij deri tek njerëzit. Kush e pranon këtë fe e pranojmë si musliman dhe kthehemi nga ai, e lëm atë dhe tokën e tij, e kush refuzon, e luftojmë derisa të triumfojmë apo të fitojmë xhennetin.
        Vërtet, kjo fe patjetër është dashur të mbrohet nga sulmuesit. Sepse vetë prezenca e kësaj feje në formë të shpalljes se All-llahu është Zot i botërave, se njeriu duhet të çlirohet nga adhurimi dhe robëria që i bëhet tjetër kujt përveç All-llahut. Dhe ekzistenca e saj në formë shoqërie të organizuar nën udhëheqje te re, e cila nuk i takon udhëheqësve te injorances. Lindja e një shoqërie të pavarur, të ndarë, nuk pranon se i takon askujt prej njerëzve gjykimi sepse është e drejtë vetëm e All-llahut… Prezenca e kësaj feje në këtë formë do t'i detyronte shoqërit e injorancës të lëvizin për ta larguar nga vetja.
        Robëria dhe nënshtrimi ndaj All-llahut është i patjetërsueshme, ka lindur me lindjen e Islamit. Kurse kjo betejë i është obliguar Islamit dhe nuk ka zgjidhje tjetër, sepse ky ballafaqim është i natyrshëm mes dy realiteteve që nuk munden të bashkjetojnë gjatë.
        E gjithë kjo është e vërtet... Duke shikuar në këtë aspekt, Islamit i duhet të mbrojë ekzistencën  e vet e të zhvillojë betejë mbrojtëse që i imponohet detyrimisht.
        Mirëpo, kemi një të vërtet më të theksuar se kjo që përmendëm. Moto e Islamit është që të marshojë për të shpëtuar “njeriun” në “tokë” nga robëria që ia kushton tjetër kujt pos All-llahut. Shtrirja e Islamit nuk mund të ndalet në kufijtë gjeografik e as të mbledhet mbrenda kufijve racor, duke ia lën “njeriun” në “tokë” të keqës, fesadit, dhe robëris që i bëhet tjetër kujt përveç All-llahut.
        Kampet që armiqësojnë Islamin mund që koha të ndikoj tek ata dhe të vendosin mos të sulmojnë Islamin nëse Islami nuk i pengon të vazhdojnë robërin që ia bëjnë njeriut mbrenda  kufijve te vet. Mirëpo, Islami nuk pushon nga lufta. Përveç, nëse të shpallin dorëzimin para pushtetit të tij me anë të pagimit të xhizjes me garancë nga qeveritë e tyre se do t’i hapin dyert e thirrjes papengesa dhe barikada. Kjo është natyra e kësaj feje, dhe ky është misioni i kësaj feje, nëse e shikojmë si lajmërim se vetëm All-llahut i takon Zotësia e botërave, dhe se njeriu duhet të çlirohet nga të gjitha robërit që ia bën tjetër kujt përveç All-llahut.
        Ka dallim të imagjinosh Islamin me këtë natyrë dhe t’a imagjonosh atë të mbyllur mbrenda kufijve gjeografik apo racor. 
        Arsyet e marshimit të Islamit shfaqin qartas dhe thelbësisht se kjo fe është rrugë e All-llahut për jetën e njerëzimit. Nuk është metodologji e njeriut, as metodologji e një grupi nga njerëzit, as ndonjë ligj i njerëzve! Ne nuk do të kërkonim arsye tjera të jashtme vetëm pasi në shqisat tona të mungojë kjo e vërtetë madhështore.
        Kur kujtojmë se çështja është vetëm All-llahut i takon adhurimi dhe robëria e njerëzve, nuk mund një individ ta kuptojë këtë të vërtetë madhështore dhe pastaj të kërkoj arsye të tjera për ta arsyetuar xhihadin islamik! Islami nuk është vetëm besim, ashtuqë të jetë i kënaqur me përcjelljen e fesë vetëm me anë të shpjegimit. Por, është metodologji që prezantohet në një bashkim organizativ, marshon për çlirimin e të gjithë njerëzve. Kurse kundrejt qëndrojnë shoqërit tjera, nuk e lejojnë të oranizojë jetën e njerëzve sipas metodologjis saj që ka. Andaj Islami detyrohet t’i mënjanojë këto qeveri, sepse janë barikada në çlirimin e përgjithshëm. Ky është kuptimi i fjalës që feja të jet vetëm për All-llahun, e mos të ketë robëri që i bëhet njeriut, siç qëndron çështja me qeverit që ngriten në adhurmin e njerëzve nga njerëzit.
        Disa studiues Islam bashkëkohor jo të motivizuar, të dështuar shpirtërisht nga presioni i situates momentale dhe nga sulmi orientalistik ngushtohen nga kjo e vërtet, sepse orientealistët kan paraqitur Islamin, lëvizje pushtuese me shpatë, për ti detyruar njerëzit të pranojnë besimin. Ata e dine shum mire se ky nuk është realiteti, mirëpo në këtë mënyrë njollosin shkaqet që nxisin xhihadin Islamik… pastaj ngriten mbrojtësit – e pësuar– për të mbrojtur emrin e Islamit duke mohur këtë gjë! Kthehen duke kërkuar arsyet mbrojtëse dhe fillimisht harrojnë natyrën e Islamit dhe misionin e tij dhe të drejtën e tij në çlirimin e njeriut.
        Mendjet e atyre studiuesve i ka mbuluar paraqitja e atyre perëndimorve natyrën e  Islamit si besim që nuk ka lidhje me sistemet që kontrollojnë jetën e njerëzve. Ashtuqë xhihadi në këtë rast do të ishte luftë për t’ia imponuar dhunshëm njerëzve besimin Islam. Mirëpo, kjo nuk qëndron në Islam, sepse Islami është sistem i All-llahut për jetën e njerëzve, i cili ngritet në Njëshmërin e All-llahut në adhurim dhe gjykim, ku sistemon jetën e perditshme në të gjitha sferat e jetës. 
        Pra, xhihadi në Islam është për të vendosur metodologjin dhe sistemin e jetës. Kurse besimi mbetet në lirin e bindjes, nën hijen e sistemit të përgjithshëm dhe me këtë bëhet e qartë se xhihadi është obliguar për diçka tjetër dhe Islami ka një pamje tjetër.
        Aty ku gjendet një grupim Islamik që vepron me metodën hyjnore All-llahu u jep të drjetën e lëvizjes dhe nismes për marrjen e pushtetit dhe vendosjes së sistemit, duke ia lënë çështjen e besimit në lirin e njeriut. Nëse All-llahu i ndal duart e xhematit Islam për një periudh nga xhihadi kjo nuk është çështje parimi por çështje planifikimi. Në këtë bazë të qartë mundemi të kuptojmë tekstet Kur’anore në fazat historike që ripërtrihen, dhe mos të përziejmë mes argumentimit fazor dhe argumentimit të përgjithshëm në planifikimin e gjatë të lëvizjes Islame”.
        Në një vend tjetër Sejid Kutubi thotë: “Të pësuarit shpirtërisht dhe logjikisht, që shkruajnë për “Xhihadin në Islam” për të mbrojtur Islamin nga kjo akuz e orientalistëve përziejnë në mes rregullores së kësaj feje që mohon dhunën në besim dhe rregullores tjetër të fesë për rrënimin e fuqive politike që janë barikad mes njerëzve dhe Islamit, të cilat i shëndrojnë njerëzit në skllevër të njerëzve dhe i ndalojnë njerëzit të jenë robër të All-llahut. Ndërsa, këto janë dy çështje që nuk kanë lidhje mes vete dhe nuk ka vend që të përzihen. 
        Për shkak të kësaj përzierje dhe paraprakisht përshkak të këtij dështimi mundohen që xhihadin në Islam t’a përkufizojnë në atë që e quajnë “Luftë mbrojtëse”. 
        Xhihadi në Islam është diç tjetër, nuk ka lidhje me luftërat e njerëzve që bëhen sot, as me shkaqet dhe formën e tyre. Vërtetë, shkaqet e xhihadit Islam duhet të kërkohen në natyrën dhe misionin e Islamit në tokë, në qëllimet e larta të xhihadit që i ka përmendur All-llahu [subhanehu ve teala], për të cilat ka dërguar Pejgamberin, salallahu alejhi ve selem, me mesazhin që ka ardhur, që e ka bërë vulë të pejgamberis dhe vulë të misionëve.
        Padyshim, kjo fe është lajmërim i përgjithshëm për çlirimin e njeriut në tokë nga robëria që i bëhet, dhe epshit, duke shpallur se hyjnija dhe Zotësia i takon vetëm All-llahut, Zotit të gjithbotërave. Shpallja se Zotësia i takon vetëm All-llahut, Zotit të gjithbotërave, nënkupton revolucion përfshirës ndaj pushtetit njerëzor me të gjitha format, mënyrat dhe sistemet që përmban. Siç nënkupton pakënaqësi të plotë në çdo pëllëmbë të tokës ku pushteti i takon njeriut në një formë prej formave, apo me shprehje tjetër të ngjajshme: në çdo pëllëmb toke ku adhurimi i bëhet njeriut në një formë prej formave. Sepse aty ku gjykimi i kthehet njeriut dhe burimi i pushtetit është njeriu, nënkupton hyjnizimin e njeriut, ku njerëzit njëri-tjetrin marrin për Zot përveç All-llahut.
        Çfarë mendon sikur Ebu Bekri, Umeri, dhe Uthmani -All-llahu qoftë i kënaqur me ata- të siguroheshin se gadishulli nuk do të sulmohej nga Bizantinët dhe Persianët, a do të ndaleshin nga shtrirja e Islamit në anët e tokës? Si do ta përhapnin Islamin kur para thirrjes qëndronin sistemet politike shtetërore, sistemet të shoqërive racore, shtresore dhe ekonomike të ngritura në baza racore dhe shtresore, të cilat i mbronte fuqia materiale e shtetit?!